boven de 1000 hoogte meters en het einde van de "lijn" Van Pontalier naar Jougne 24 km

29 april 2017 - Jougne, Frankrijk

Het is een zaterdag dus het ontbijt wordt dan wat later geserveerd... Gelukkig maar als de wekker gaat staat de temperatuur nog op -2. Brrr. Wat later dan normaal ga ik eten. Zoals meestal een goed aanbod, En hier is de ham ook nog eens dik gesneden!!

Met zo'n maaltje achter de kiezen kun je er weer even tegenaan denk je dan, maar dat valt vies tegen. Meteen hoepla heavy omhoog. Er schijnt weer een kapelletje te zijn waar pelgrims langs moeten. Maar ja ook mijn Maps kiest hiervoor omdat er geen andere uitweg is.. Bij het kapelletje uitgekomen, valt me op dat de bermen nog steeds wit zijn enerzijds van de nog liggende sneeuw, maar ook van de aan gevroren dauw.

Ik voel aan mijn slijmvliezen dat ik al aardig op hoogte moet zitten en ik check de hoogte meter maar even. Het blijkt dat ik door de 1000 meter hoogtegrens ben gegaan!! Ik ga als een gek door mijn zakdoeken. Door de kou moet je wel door je neus ademhalen maar dat gaat steeds moeilijker. En een langzaam genezende voorhoofdsholte maakt dat ook niet makkelijker. Daarbij moet ik ook op de weg letten, er ligt aan gevroren rijp en dat is soms ook erg glad, de eerste km gaan niet zo snel als eerder. Maar eenmaal op hoogte heb ik een aardig weggetje dat soms wat daalt, soms wat stijgt. Lekker lopen. Dan houdt het bos van Pontarlier op en kijk ik uit over de Jura.. Mooi en in de verte ligt een gigantisch mooi meer. De bordjes zeggen dat dat nog 6 km verderop ligt, Dat is dus weer dalen naar de Doubs. Maar mooi is het wel. Bij het meer wordt ik een behoorlijk eind langs het meer geleid. Hier begint het toerisme zich te nestelen maar wat is er nog weinig bezet op deze zonnige zaterdag. De lage temperatuur zal veel mensen thuis gehouden hebben. 

O ja, op weg naar de afdaling, gesproken met mensen, die me achterop kwamen. Ze liepen een rondje hard 5 km en liepen een poosje met me op gezellig is dat. Daarna een boer cowboytje zien spelen met een 4 wielmotor. De koeien liepen harder dan hij met zijn 4 wieler de langzame koeien in kon halen. Leuk gezicht.

Het pad was echter wel wat glad geworden. 

Bij het meer, na een poosje gaat de weg weer omhoog. Er zal nog meer geklommen moeten worden vandaag, dit keer meet ik 1100 meter. waarna een rustige wandeling over glooiend terrein begint. Opeens blijk ik weer op de GR5 te lopen en wat dacht je een spoorlijn, maar nu met rails....Aan het eind van de lijn, die nauwelijks bereden lijkt kom ik een aantal wagons van de orientexpress van wagonlits tegen.. Tja zo'n wandeling levert steeds weer nieuwe verrassingen.

Misschien is het de tocht maar de symboliek dringt een beetje tot me door... Het laatste Franse station, en een laatste wagon van de vergane glorie van de Wagonlits. 

Nog een paar km en ik kom aan bij het hotel; mijn laatste in Frankrijk! Morgen een weekje CH en dan ben ik in Italie.. phoeiiii sniffsniff en dat niet van de verkoudheid.

Bij het Hotel kom ik de beide NL dames weer tegen. Gisteren heeft een van de dames last van haar knie gekregen die ze heeft doen besluiten de etappe van vandaag op een andere wijze af te leggen.

WOW over de helft maar wat een emoties geeft dat... 

1 Reactie

  1. Joke:
    29 april 2017
    Andere emotie, op de camping : afscheid van Tom Boone! Wat had Theo hier ontzettend van genoten! Helaas