Gastblog.. Van Pont a Mousson naar Langres 186 gast km

Na al die dagen met Hans heb ik een ontzettende bewondering voor hem gekregen. Een probleem is een uitdaging en daar volgt een oplossing op. Met veel geduld heeft hij mij door de moeilijke momenten heen geholpen. En die waren er vooral als het bijvoorbeeld nog 1 km was tot het hotel. Voor mij was die ene km eindeloos, echt dat hotel was er niet, maar dan zei Hans ineens achterom kijkend: daar, zie je die vlaggen, daar is het. Eenmaal aan een biertje was het leed snel vergeten. Het herstellen was erg belangrijk. Daar hoort douchen en je voeten verzorgen ook bij. En echt, de pijn in mijn schouders van die zware rugzak was snel weg. Wonderlijk hoe uitgerust ik mij de volgende ochtend voelde. Maar dan mijn voeten weer in die schoenen, au! Dat was de eerste dagen pijnlijk. Lopen en het wordt van zelf minder. Wat hebben we niet geprobeerd: veters vaster/losser, zalf smeren en een compeed pleister erop. Eenmaal thuis zal het wel over gaan. Van heel dichtbij heb ik Hans zijn reisleven meegemaakt. Is toch anders via de app en de reisblog. Hij heeft een hele eigen manier om in Rome te komen. Geen toeristische paadjes, die veel energie vragen, maar recht toe recht aan wegen. Dat was de eerste dag schrikken: 5 km langs een drukke weg. Kon niet anders. Zijn rugzak is veel zwaarder. Alles heeft zijn vaste plek en daar heb ik mij niet mee bemoeid. Hans kan de reis fysiek aan, maar ook net zo belangrijk mentaal. In je eentje lopen, aan komen in een hotel, alleen eten. Ik neem mijn pet daarvoor af en met een diepe buiging. Ook emotioneel gaat de reis niet in zijn koude kleren zitten. Met een brok in zijn keel vertelt hij over het vervolg: als ik de Alpen over ben dan is het nog zoveel dagen en bereik ik  Rome. Morgen scheiden onze wegen. Hans kan zijn eigen tempo weer lopen. Ik ga naar huis met een grote onvergetelijke ervaring rijker! Hopelijk zie ik hem weer in Toscana!