Huilende bergen..

We hadden gisteren bij het inchecken bij het motel al een ontbijt besteld. Dat was de middag al afgeleverd. Een plateau met 4 sneetjes brood; jammetjes en boter en ook nog yoghurtjes. Zodat we voordat we opgehaald zouden worden bij het motel al ons ontbijt achter de kiezen zouden hebben. Het was prima verzorgt, de plunger en toaster zorgen voor een smakelijk ontbijt.
Om 10 voor 8 stonden we onder het afdak van de receptie te wachten op onze pick up..Onder het afdak; want het had de hele nacht al stevig geregend en dat zou nog wel eventjes aan kunnen houden.
Daar was de bus (je) 15 personen. Half gevuld en wij stapten in bij Ro (een jonge vrouw) die ons de dag door zou gidsen. Zowel als chauffeur als wandelgids. Nog een aantal andere pick-ups en we reden de weg naar de Milford Sounds op.

Ro vertelde van alles over de geschiedenis en het verschil tussen een fjord en een sounds. Het gebied heet de fiordlands en de inham is een sounds. Het nationaal park Fiordlands is zo groot dat zowel het Yosomite als de Grandcanyon er samen in passen. Ze wist veel van dit soort dingen te vertellen, maar dat was ook wel nodig want Te Anau naar Milford is een paar uurtjes rijden. Als er ook nog af en toe gestopt wordt voor een bijzonderheid.

Wij hadden echter ontzettend veel geluk door de regen. Hierdoor waren er van de gladde steile rotsen onnoemelijk veel watervallen- en tjes waardoor het net leek alsof de bergen tranen met tuiten huilden. Alleen bij regen zijn deze watervallen gevuld..Dit leverde unieke foto’s op.

De weg naar de sounds is pas van een late datum. Ook hier heeft de great depression zijn sporen nagelaten. Zijn in drenthe de fietspaden aangelegd, hier is de Milford sounds ontsloten met een werklozenproject. De aanleg van de weg en een tunnel.

Aangekomen in Milford sound (haven met alleen (rondvaart-)boten en een erg dure parkeerplaats); zijn we aan boord gegaan van de boot die ons door de sounds zou varen en een stuk de Abel Tasmanzee op. Dat laatste zat er helaas niet in. Niet alleen de regen maar ook de wind zorgden voor een stevige golfslag zodat de boot niet buitengraads kon komen, zonder iedereen zeeziek te maken. Al bij het kruisen van de ene naar de andere kant moest je je erg stevig vasthouden. Weer in de sound werd het al snel rustiger vaarwater. En begon ook de zon langzaam door te breken wat mooie fotoos van de sounds gaf. Zo werd ook nog eens duidelijk waarom de sounds pas laat ondekt zijn. Het lijkt op een gelijkmatige kuststrook. De ingang is goed verborgen.

Na een bezoek aan een kleine zeehonden kolonie, en een douche van een paar watervallen weer terug de haven en met het busje terug naar Te Anau. Onderweg hebben we nog een aantal wandelingen gemaakt. O.a. een door het regenwoud. Hier waande je in een set van de Lord of the rings, na ieder bochtje kon je zo een gnome of elf verwachten. Erg mooie mosbegroeiing en dikke bomen met veel uitstulpingen.
Langs een aantal meren en bij een parkeerplaats waren een paar Kea’s (inheemse papagaai), die rond liepen om voedsel te bedelen. Als je de deur had open staan begonnen ze aan het rubber te knagen.
We waren rond half 5 weer terug in het plaatsje. Om 6 uur hadden we nu een tafeltje gereserveerd bij de RedCliff. Buiten zat een plaatselijke gitarist te spelen. Binnen was er echter 70-er jaren muziek te horen. Het eten was erg lekker.

Wat een topdag wat een experience…